Een veken is een oude benaming voor een poort of hek dat een weide of erf afsluit. Er bestonden verschillende types. De meest bekende zijn de “liggende boom” en het hek met topdriehoek, zoals voorgesteld op het schilderij van J. Bosch, De Marskramer. Akkers werden omheind om de gewassen te beschermen tegen dieren, de opening werd afgesloten met een veken. Het vee graasde op de gemene weiden rond het dorp.
In het oude Kempense dorp was het verplicht om een veken of poort te plaatsen in elke opening in de omheining waar een rijweg met erfdienstbaarheid doorheen liep. Iedereen was verplicht om vekens of horden opnieuw te sluiten na doorgang. Er stond een sanctie op het open laten staan. Ook de dorpen of gehuchten werden er mee afgesloten van de ‘boze buitenwereld’. Zelfs de toegang tot een bos werd soms aangeduid met een veken.
Terug van weggeweest
In de Kempen bestonden tot in de 18e eeuw gemene weiden, waardoor de noodzaak van omheinde akkers bleef bestaan. Met de industriële revolutie werd ijzer en staal makkelijker voorhanden. Er verschenen stalen hekken en houten afsluitingen verdwenen.
Vandaag vinden we vooral de Engelse variant van de poort terug in het landschap. Om de streekidentiteit van de Kempen terug wat te versterken met een stukje geschiedenis introduceren we deze poorten graag terug in het landschap.
We willen deze poorten lokaal produceren (met Kempens hout en lokale ondernemers) om zo de economie een zetje te geven en ook onze ecologische voetafdruk te verkleinen.
Wil jij ons Kempens Veken maken? We zijn op zoek naar schrijnwerkers die samen met ons deze poort willen ontwikkelen en maken. Heb je interesse of wil je meer info: neem contact met ons op.
